Kulisiewicz. Lapidarne piękno. Nowa wystawa w Zachęcie

Dodano: 10 listopada 2022, 11:21

Tadeusz Kulisiewicz, W drodze do [nieczytelne], 1952, tusz, papier, 10 × 14 cm, kolekcja Wandy i Leona Pietraszaków Źródło:Piotr Antonów/archiwum Zachęty

To pierwsza od lat tak duża monograficzna wystawa Tadeusza Kulisiewicza, którego prace ujmują delikatnością i wyjątkowym, oryginalnym stylem. Wystawę można będzie oglądać od 19 listopada

Scenariusz wystawy Kulisiewicz. Lapidarne piękno w warszawskiej Zachęcie opiera się na prezentacji unikatowego wyboru prac – rysunków i grafik – dotąd niepokazywanych w jednej wspólnej przestrzeni oraz ukazaniu procesu kształtowania się oryginalnego języka rysunku Tadeusza Kulisiewicza. Na wystawie pojawią się prace z galerii i muzeów, takich jak Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Azji i Pacyfiku czy Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, ale także z Muzeum Wojska Polskiego czy Muzeum Warszawy. Znaczącą część stanowić będą prace z kolekcji prywatnych – Wandy i Leonarda Pietraszaków, Jacka Kudelskiego oraz Jacka Łozowskiego.

Tadeusz Kulisiewicz, Bez tytułu, 1979, akwarela, tusz, papier, 14 × 20,6 cm, kolekcja Wandy i Leona Pietraszaków Tadeusz Kulisiewicz, Rozmowa, 1959, tusz, akwarela, papier, 21,1 × 27,8 cm, kolekcja Jacka Łozowskiego

Już 19 listopada w Zachęcie

Zaprezentowany zostanie obszerny wybór rysunków, grafik i szkiców powstałych w ciągu całego życia artysty. Zobaczymy m.in. część z nielicznych uratowanych z pożogi powstania warszawskiego drzeworytów z cyklu Szlembark z lat 30. XX wieku, ilustracje do sztuk Bertolta Brechta czy prace zapisujące szlak wielokrotnych podróży Tadeusza Kulisiewicza do Chin, Indii, Ameryki Południowej czy na Kubę.

Tadeusz Kulisiewicz, Kobiety, z cyklu Indie, 1973, tusz, papier, 27,7 × 36 cm, kolekcja Jacka Kudelskiego

Lapidarny styl

Twórczość Kulisiewicza to jeden z fenomenów sztuki XX wieku. Jego charakterystyczny rysunkowy, lapidarny styl, zredukowany do czystej linii pozostaje nadal aktualny, wciąż zachwycając bogactwem wyrazu. Artysta, który uczynił z rysunku niepowtarzalne narzędzie ekspresji, inspirował się sztuką ludową, zwłaszcza folklorem góralskim, ale nie tylko – wielkim źródłem pomysłów były dla niego podróże i życie zwykłych ludzi, które uwieczniał w swych pracach. Rysowane przez niego postaci, szczególnie kobiet i dzieci – wydobyte z codzienności – ukazują majestat ludzkiego życia, są uniwersalne i ponadczasowe.

Tadeusz Kulisiewicz, Taniec z jeleniem, z cyklu Meksyk, 1970, tusz, papier, 28,9 × 39,4 cm, kolekcja Jacka Kudelskiego

Katalog

W czasie trwania wystawy ukaże się bogato ilustrowany katalog z reprodukcjami najciekawszych i najważniejszych prac artysty, zawierający m.in. teksty dr. Janusza Janowskiego, Jacka Kudelskiego, dr Anny Manickiej oraz wspomnienia autorstwa przyjaciół artysty, Wandy i Leonarda Pietraszaków. Przypomniane zostaną w nim również wypowiedzi znakomitych teoretyków sztuki i kultury, opowiadających o Kulisiewiczu.

Tadeusz Kulisiewicz (1899–1988) debiutował w 1926 roku na wystawie Stowarzyszenia Artystów Grafików „Ryt”, którego został członkiem, od tej pory uczestnicząc we wszystkich wystawach tej grupy. W tym samym roku po raz pierwszy odwiedził Szlembark, wieś w Gorcach, do której powracał przez całe życie i której poświęcił cykle graficzne i rysunkowe. W latach 1933–1939 prowadził kursy rysunku w warszawskiej ASP, a od roku 1946 był profesorem tej uczelni. W 1955 roku został członkiem-korespondentem Akademie der Künste w Berlinie, a w 1965 roku otrzymał honorowe członkostwo Accademia di Belle Arti we Florencji.

Jego mocno ugruntowaną pozycję w świecie sztuki potwierdzają liczne międzynarodowe nagrody, m.in. Nagroda UNESCO na XXVII Biennale Sztuki w Wenecji (1955), I nagroda na Biennale Sztuki w São Paulo (1961) czy złoty medal na II Międzynarodowym Biennale Grafiki we Florencji (1970).

Tadeusz Kulisiewicz, Idące w pole — Szlembark, 1939, sangwina, papier, 38 × 48,8 cm, kolekcja Jacka Łozowskiego

Kulisiewicz był artystą niezwykle aktywnym, od 1926 roku uczestniczył we wszystkich wystawach zbiorowych w kraju, sztuki polskiej za granicą i reprezentował Polskę na wystawach międzynarodowych. Wystawa została objęta honorowym patronatem Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, prof. dr. hab. Piotra Glińskiego.